
Resorpcja zewnętrzna korzenia jest specyficznym schorzeniem prowadzącym do utraty twardych tkanek zęba, a także kości wyrostka zębodołowego. Może ona wystąpić na skutek oddziaływania zarówno czynników patologicznych, jak i tych wynikających z fizjologii.
Proces ten jest niezwykle szkodliwy i może doprowadzić do poważnych i nieodwracalnych zmian takich jak zanik zębiny, cementu, a nawet otaczającej kości. Zwykle na początku jego powstawania atakowany jest tak zwany pracement, czyli niezmineralizowana tkanka pokrywająca zewnętrzną powierzchnię korzenia.
Skala nasilenia resorpcji korzenia
Stopień nasilenia resorpcji współcześnie diagnozowany jest poprzez zrobienie zdjęcia tomograficznego, lub też RTG, na podstawie którego ocenia się długość korzenia. Szczególnie pomocna przy ocenie wymiaru nasilenia tego zaburzenia jest skala opracowana przez Levandera i Malmgrena. Badacze Ci wyróżnili 5 etapów postępowania resorpcji:
- Stopień zerowy stwierdzany jest w przypadku, kiedy w strukturze i budowie korzenia nie występują żadne zmiany.
- Stopień pierwszy charakteryzuje się rozmyciem konturu korzenia.
- Stopień drugi prowadzi do skrócenia korzenia o maksymalnie 2mm
- Stopień trzeci można zdiagnozować wtedy, gdy korzeń jest wyraźnie skrócony o ponad 2 mm, ale mniej niż do 1/3 długości korzenia.
- Stopień czwarty objawia się degeneracją korzenia o ponad 1/3 długości.
Przyczyny resorpcji korzenia
Resorpcja korzenia może wystąpić na skutek różnych czynników wewnętrznych lub zewnętrznych do których zaliczyć można:
- wszelkiego rodzaju przewlekłe lub ostre urazy,
- powikłania wynikłe po leczeniu ortodontycznym, bądź też wybielaniu zębów,
- zmiany nowotworowe wywołujące ucisk na korzeń,
- zakażenia miazgi lub przyzębia,
- resorpcja korzenia może mieć również podłoże dziedziczne,
- znaczenie mogą mieć również takie czynniki jak wiek i płeć,
- choroby przebyte przez osobę cierpiącą na absorpcję,
- wady zgryzu,
- specyficzne ukształtowanie korzeni.
Leczenie resorpcji korzenia
Proces leczenia resorpcji zewnętrznej korzenia zęba może przebiegać różnorako, a sposób jego przeprowadzenia powinien być dobrany do etiopatogenezy i powierzchni tkanek dotkniętych chorobą.
Jeśli resorpcja sięga aż do miazgi zęba, należy koniecznie przeprowadzić antyseptyczne leczenie kanałowe i na kilka miesięcy wypełnić kanały korzeniowe wodorotlenkiem wapnia, który można zastąpić związkiem o nazwie MTA będącym mineralnym trójtlenkiem. Celem zastosowania tych środków jest zdezynfekowanie chorych tkanek, a także wytworzenie bariery fizykochemicznej, która zapobiegnie dalszemu postępowi resorpcji. Środki te mogą również zostać użyte do pokrycia powierzchni korzenia już po zakończeniu procesu jego oczyszczenia. Taki opatrunek wspomaga kontrolę zakażenia i utrzymuje wysokie pH, które jest doskonałym środowiskiem przyspieszającym tworzenie się tkanek twardych.
W kolejnym etapie leczenia resorpcji zewnętrznej korzenia, chirurg stomatolog chirurgicznie oczyszcza powierzchnię korzenia ze zmian.
Kiedy resorpcja korzenia nie zdążyła zaatakować jeszcze miazgi zęba, z leczenia kanałowego można zrezygnować.
Leczenie zewnętrznej resorpcji korzenia krok po kroku
W artykule tym zostanie opisane leczenie zaawansowanej resorpcji zewnętrznej korzenia na przykładzie konkretnego przypadku, tak aby można było lepiej nakreślić sposób postępowania z tak trudnymi zmianami.
Opisywany przypadek dotyczy 33 letniego mężczyzny, który zgłosił się do dentysty z niewielkim obrzękiem o zawartości ropnej, która czasami wydostawała się na zewnątrz. Wywiad z pacjentem wykazał, że w chorym zębie kilka lat wcześniej zostało przeprowadzone leczenie kanałowe.
Przeprowadzone badanie kliniczne wykazało, że nad zębem 22 obecna jest przetoka, a korona tego zęba ma wyraźnie ciemniejsze zabarwienie niż pozostałe zęby. Oprócz tego ząb ten przejawiał wzmożoną reakcję na opukiwanie. W tomografii komputerowej wyraźna widoczna była przejaśniona średnica wielkości 7mm zajmująca środkową część korzenia.
Cały obraz diagnostyczny wskazywał na zewnętrzną resorpcję korzenia, dlatego też zastosowano wskazane w takim przypadku leczenie, polegające na wypełnieniu ubytku zęba związkiem MTA, natomiast kość zrekonstruowano przy użyciu materiału kościozastępczego. Cały zabieg został przeprowadzony przy użyciu znieczulenia nasiękowego Citocartin.
Pierwszym krokiem, który trzeba było wykonać aby dostać się do zaatakowanego korzenia, było wykonanie niewielkiego nacięcia w kształcie trapezoidalnym, w strefie dziąsła i wyrostka nad zębem 22. Następnie odwarstwiono płat śluzówkowo-okostnowy w taki sposób, który pozwolił na swobodne dotarcie do chorego korzenia. Dla zachowania pełnej precyzji, zabieg ten przeprowadzono przy użyciu lasera Er:YAG.
Po odsłonięciu zmiany chorobowej, usunięto ją również za pomocą lasera Er:YAG, jednak do przeprowadzenia tej operacji, jego ustawienia zostały odpowiednio zmodyfikowane. Następnie odsłonięta zmiana została przepłukana przy użyciu roztworu NaCl o stężeniu 0,9 %, a luka w korzeniu wypełniona materiałem MTA+. Do wypełnienia ubytku kości zastosowano natomiast środek o nazwie Cerasorb .
Końcowym etapem było przeprowadzenie czynności mających na celu zabezpieczenie rany. W tym celu ponownie użyto lasera, jednak tym razem diodowego, za pomocą którego połączono brzegi rany. Górną część leczonego miejsca zabezpieczono natomiast poprzez zastosowanie dwóch szwów o nazwie Dafilon 3.0.
Na wizycie kontrolnej, która odbyła się po 7 dniach zaobserwowano ziarnowanie rany, co oznaczało, iż goiła się ona prawidłowo.
Resorpcja korzeni jest niezwykle groźną przypadłością, która nieleczona może doprowadzić do całkowitej degradacji tkanek zęba, dlatego też każdy kto zauważy u siebie nawet najmniejsze problemy dotykające korzeni zębowych powinien jak najszybciej zgłosić się do lekarza, gdzie wykwalifikowany dentysta postawi diagnozę i zaproponuje najodpowiedniejszą formę leczenia.
Skomentuj ten wpis
Skomentuj ten wpis