Wrodzony lub nabyty brak stałych drugich siekaczy w szczęce stanowi niemały problem terapeutyczny. Leczenie tego typu zaburzeń wymaga bowiem współpracy lekarzy kilku specjalności: ortodonty, protetyka i coraz częściej implantologa. Konwencjonalne uzupełnianie protetyczne w postaci mostów jedno lub dwubrzeżnych, ze względu na konieczność znacznego naruszenia tkanek sąsiednich zębów,nie są obecnie powszechnie akceptowane. Mosty adhezyjne (AET typu Maryland, Rochette’a), choć wymagają zdecydowanie mniejszej preparacji zębów filarowych, również nie stanową idealnego rozwiązania. Konstrukcjom typu Maryland często towarzyszy niezadowalający efekt estetyczny, słaba adhezja, sztywność konstrukcji sprzyjająca odcementowaniu, występowanie odczynów alergicznych. Mosty kompozytowe na włóknach szklanych zagrożone są uszkodzeniem i przebarwieniami. Postępowaniem alternatywnym jest zastosowanie leczenia implantoprotetycznego. Warunkiem przeprowadzenia takiej terapii jest odpowiedni wiek pacjenta, wystarczająca ilość miejsca w łuku zębowym oraz adekwatna ilość kości wyrostka zębodołowego w wymiarze poziomym i pionowym.

Pacjenci z hipodoncją bocznych siecznych zębów górnych z reguły wymagają przygotowania ortodontycznego. Ma ono na celu stworzenie odpowiedniej ilości miejsca na uzupełnienie brakujących zębów lub zamknięcie istniejących luk. Dlatego też w każdym przypadku konieczna jest współpraca lekarza protetyka, ortodonty oraz implantologa.

Najczęstszą przyczyną braku drugich zębów siecznych w szczęce jest uraz lub ich wrodzony brak. Hipodoncja górnych bocznych zębów siecznych znajduje się na drugim miejscu pod względem częstości występowania i jest wadą o nieznanej etiologii.

Według różnych doniesień, hipodoncja jest wyrazem redukcji uzębienia w rozwoju filogenetycznym. Wada występuje zarówno jednostronnie jak i obustronnie. Wpływa negatywnie na funkcję i estetykę uzębienia pacjentów niezależnie od wieku. Brak górnych bocznych zębów siecznych prowadzi do przerwania ciągłości łuku zębowego. W przednim odcinku szczęki pojawia się luka lub zaburzenia w symetrii, co w konsekwencji odbija się negatywnie na wyglądzie pacjenta i może prowadzić do problemów natury psychologicznej. Podczas rehabilitacji hipodoncji górnych bocznych zębów siecznych w planie leczenie należy uwzględnić strukturę bezzębnej okolicy tak pod względem jakości, jak i ilości tkanki kostnej. Leczenie implantoprotetyczne zawsze powinno  być poprzedzone starannym badaniem klinicznym i radiologicznym. Jeżeli istnieją poważne wątpliwości co do rzeczywistej szerokości wyrostka w miejscu brakującego zęba, wykonywane są rejestracje z wykorzystaniem tomografii komputerowej obrazujące poprzeczne przekroje wyrostka.

Uzyskanie prawidłowego ustawienie zębów własnych u pacjentów z brakiem zawiązków bocznych zębów siecznych w szczęce często stanowi problem terapeutyczny. Prawie wszyscy wymagają leczenia ortodontycznego, które na ogół rozpoczynane jest w młodym wieku. Decyzja o odtworzeniu lub zamknięciu luki zapada po szczegółowej analizie diagnostycznej. Prawidłowe postępowanie ortodontyczne w dużej mierze stanowi o powodzeniu leczenia implantologicznego. Leczenie ortodontyczne kończy się na ogół w wieku 16-19 lat. Należy pamiętać, iż wprowadzenie implantu przed zakończeniem wzrostu szczęki może wiązać się z powstaniem infraokluzji i niekorzystnym przebiegiem linii dziąsła, co jest szczególnie ważne w przypadku wysokiej linii dziąsła. Potem zachodzi konieczność podjęcia decyzji co do dalszego toku postępowania. W wielu przypadkach zastosowania implantów przy brakach międzyzębowych jest postępowaniem z wyboru.

Jednym ze wskazań klinicznych do zastosowania wszczepów śródkostynych jest ochrona istniejących zdrowych zębów, które ograniczają braki. Zasada ta znajduje zastosowanie u pacjentów z pojedynczymi brakami zębów w przednim odcinku szczęki spowodowanych hipodoncją. Młodociani pacjenci często mają pozostałe zęby przednie nieuszkodzone procesem próchnicowym. W tych przypadkach zastosowanie wszczepów pozwala na uniknięcie szlifowania zdrowych zębów ograniczających braki. Zwłaszcza, że u młodych pacjentów mamy do czynienia z szerokimi kanalikami zębinowymi i wydatnymi rogami miazgi, co sprzyja uszkodzeniu miazgi podczas preparowania. Poza tym implanty jako jedyne zapobiegają utracie kości i najbardziej naturalnie uzupełniają brakujące zęby.

Czas odpowiedniego leczenia implantologicznego przez większość autorów jest zgodnie określony na około 16. rok życia u dziewcząt i 2 lata później u chłopców.

Źródło: Twój Przegląd Stomatologiczny

Skomentuj ten wpis